Magiczne ferie część 1

Witajcie kochani!
Przychodzę do Was z moją pierwszą miniaturką. stwierdziłam, że podzielę ją na części, ponieważ napisanie tego nie zajmie mi długo, a Wy będziecie mieli co czytać. Od razu mówię- jest to oparte na faktach, choć wiele szczegółów zostało zmienionych. Mam nadzieję, że Wam się spodoba... Możliwe, że są jakieś błędy... Stwierdziłam, że nie będę zawracać głowy ani Rumcajsowi ani Moni więc wstawiam takie jakie jest.
Dedykacja dla Stokrotki, mojej przyjaciółki, która pewnie i tak tego nie przeczyta, ale co tam :D

Zapraszam do czytania ;)

14 lutego

14 lutego. Walentynki. Dzień zakochanych.

U mnie zawsze wyglądał tak samo. Nigdy nie widziałam w nim nic ciekawego. Dzień jak każdy inny, prawda? Jednak z tą różnicą, że po ulicach chodziło pełno zakochanych. Nigdy nie obchodziłam z nikim walentynek, ponieważ nie miałam chłopaka. W mojej głowie był tylko jeden, który był już z góry nieosiągalny. Nazywał się Draco Malfoy i był tępicielem gryfonów i szlam, takich jak ja. Ślizgon nigdy nie darzył mnie sympatią ze względu na moje pochodzenie, przynależność do Gryffindoru i przyjaźń z Harrym Potterem, Chłopcem-Który-Przeżył.

Jak to się stało, że się w nim zakochałam? Serce nie sługa. Nawet nie wiem kiedy to się stało. To było niedorzeczne. Przez wszystkie lata widziałam w nim wroga, wrednego nadętego idiotę, który obraża wszystkich dookoła, a w razie czego zasłoni się tekstem „Mój ojciec się o tym dowie!”. Pod koniec piątej klasy zaczęłam przyłapywać się na śledzeniu go wzrokiem, podziwianiu jego urody i tym podobnych rzeczy. Po tym się karciłam i wmawiałam, że mój mózg chyba ucierpiał. Jednak po jakimś czasie przyjęłam do wiadomości fakt, iż wpadłam po uszy. I to w dodatku beznadziejnie. Mogłabym równie dobrze spróbować złapać gwiazdy. 

Choć było też pare dziwnych sytuacji. Gdy nikt nie widział to czasem wysyłał mi przyjazny uśmiech. Kiedy zrobił to po raz pierwszy musiałam przetrzeć oczy ze zdumienia.  Często było tak, że przez przypadek spotykaliśmy się w bibliotece, dyskutowaliśmy na jakieś tematy. Oczywiście nie obyło się bez złośliwych inwektyw i kłótni, ale potrafiłam to znieść, nawet mi to czasem sprawiało przyjemność. Wyprowadzanie tego chłopaka z równowagi dawało ogromną satysfakcję.

Czy było mi przykro patrząc na te wszystkie pary w Walentynki? Z jednej strony tak, tak samo jak każda inna dziewczyna marzyłam o romantycznym dniu spędzonym z ukochanym, lecz u mnie to nie było tak nasilone. Zawsze wystarczyły mi książki. Poza tym, pogodziłam się, że będę żyć w samotności. Moje uczucie do tego blondyna było zbyt silne, żebym zakochała się w kimś innym, a on był zbyt nieosiągalny.

W tym roku było inaczej. Ten dzień miał wszystko zmienić.

Po tym jak Harry rzucił Ginny pod koniec stycznia, ciągle wypłakiwała sobie oczy, a zbliżające się Walentynki jeszcze bardziej nasilały płacz. Żeby go uniknąć, postanowiłam z nią spędzić ten dzień. Postanowiłam zaprosić Lunę, żeby jakoś rozweseliła dziewczynę. Weasley’ówna o niczym nie wiedziała. Miała to być niespodzianka.

-Ale gdzie my idziemy, Miona?- pytała co chwile zaciekawiona Ruda, dzięki czemu udało mi się odwrócić jej uwagę od Wybrańca. Ciekawość zawsze ją zżera od środka. Był to jeden ze sposobów na odwrócenie jej uwagi.

-Zobaczysz, to wspaniałe miejsce, spodoba ci się- odpowiadałam za każdym razem z tajemniczym uśmiechem.

Teleportowałyśmy się do mojego rodzinnego miasta niedaleko Londynu. Zmierzałam do miejsca, które zawsze mnie uspokajało. Pierwszy raz rodzice mnie tam zabrali gdy miałam zaledwie pięć lat. Byłam im za to bardzo wdzięczna.

W końcu dotarłyśmy do celu, a kiedy Ginny je zobaczyła wytrzeszczyła na mnie oczy.

-Co to jest?

-Lodowisko- uśmiechnęłam się do niej.- Jeździsz po lodzie na łyżwach.

-Na czym?- w tej chwili dziewczyna bardzo mi przypominała swojego brata Ronalda. Otwarte usta, zmarszczone czoło i blask nierozumienia w oczach. Ale trudno ją było za to winić, przecież czarodzieje nie jeżdżą na łyżwach.

-Sama zobaczysz- mrugnęłam i pociągnęłam ją za sobą.

W środku czekała na nas Luna, której bardzo spodobał się pomysł jazdy na łyżwach. Podobno już kiedyś była na lodowisku, co było dla mnie miłym zaskoczeniem.

Ginny bardzo ucieszyła się na jej widok, a ja uśmiechnęłam się pod nosem. Wiedziałam, że to podziała. Po przywitaniu się poszłyśmy kupić bilety i skierowałyśmy się do szatni.  

-A nie wypożyczamy tych ły-cośtam?- zapytała zdezorientowana rudowłosa, a ja uśmiechnęłam się porozumiewawczo do Luny, która odwzajemniła mój uśmiech. Nie odpowiedziałam jej na pytanie tylko od razu pociągnęłam ją do szatni.

Zanim zdążyła cokolwiek powiedzieć, wyciągnęłam ze swojej torby parę prześlicznych białych figurówek z małymi niebieskimi zdobieniami przy tylnej części łyżwy. Reakcja Ginny była warta zakupienia ich. Zapiszczała z uciechy i uściskała mnie.

-Są przepiękne- pisnęła. W jej oczach tańczyły radosne iskierki, których nie widziałam od końca stycznia. Wiedziałam, że dziewczyna bardzo lubi nowe ubrania, buty, torebki i inne tego typu rzeczy. Ja na nie nie zwracałam wielkiej uwagi, ale umiałam dobrze wybrać, a wiedziałam, że takie coś jeszcze bardziej ją rozweseli. - Muszę je przymierzyć!   

Pasowały na nią jak ulał. Po milionach podziękowań i wielu uściskach poszłyśmy na lodowisko.

Zaczęłam uczyć Ginny jeździć. Szybko załapała  o co we wszystkim chodzi, a dzięki jej umiejętnościom i odwadze już po kilku minutach śmigała po lodowisku. Często lądowała na zimnym lodzie, ale tylko się z tego śmiała, wstawała i jechała dalej. Byłam bardzo zadowolona z siebie, że udało mi się odciągnąć ją od wszelkich trosk.

Luna też bardzo dobrze sobie radziła, chociaż czasem się zastanawiałam czy lepiej by nie było gdyby zeszła. Robiła takie skomplikowane rzeczy w dodatku tak niebezpieczne nie tylko dla niej ale również dla otoczenia. Jednak po jakimś czasie przekonałam się, że nie ma się czego obawiać. Luna może i była szalona, ale zachowywała ostrożność.

Zapatrzyłam się na nią jak robiła piruet w powietrzu gdy nagle coś, a raczej ktoś, na mnie wpadł. Ten ktoś próbował mnie chyba przytrzymać i powstrzymać od upadku, niestety wpadł na mnie z tak wielkim impetem, że pomimo starań nie zdążył wyhamować. Poczułam jak lecę do tyłu by po chwili zetknąć się z twardym lodem. Chyba zmiażdżyłam rękę tej osobie, która na mnie wpadła, ponieważ wyczułam ją pomiędzy lodem a mną na wysokości talii.

-Przepraszam, nic ci się nie stało?- usłyszałam z prawej strony głos, przez który moje serce zaczęło bić szybciej. Obróciłam głowę i spojrzałam prosto w chłodne stalowoszare tęczówki.

-Nie, wszystko w porządku Malfoy- w pierwszej chwili zobaczyłam w jego oczach błysk zaskoczenia, lecz po chwili nie było po nim śladu i powróciła tak dobrze mi znana maska obojętności.

-Hej, Granger- chyba stwierdził, że może opuścić swoją zwykłą maskę i się do mnie ciepło uśmiechnął, a po moich plecach przeszedł przyjemny dreszcz.- Co robisz sama w Walentynki? Wieprzlej cię już nie chce?- uśmiechnął się kpiąco a ja w duchu się zaśmiałam. Przecież to jest Draco Malfoy! Musiał dorzucić coś w swoim stylu.

-Dla twojej wiadomości Ron jest zajęty Lavender. Poza tym, nie jestem tu sama- podniosłam lekko głowę i wypatrzyłam rudą czuprynę oraz szaleńca z długimi blond włosami.- Przyszłam z Ginny i Luną.

-A Wiewiórka nie powinna być z Bliznowatym?- zmarszczył czoło zastanawiając się nad czymś intensywnie.

-Gdyby z nim chodziła to pewnie teraz byliby razem gdzieś- powiedziałam cicho. Draco już otwierał usta żeby coś powiedzieć, ale mu się wcięłam. Uwielbiałam to robić. To jedna z rzeczy, które go okropnie denerwowały.- Tak Sherlocku, zerwali ze sobą. I zanim zapytasz- powiedziałam gdy znowu nabrał powietrza.- To on z nią zerwał.

-Zawsze musisz mi się wcinać, Granger?- zapytał zezłoszczony na co zaśmiałam się cicho.

-Uwielbiam to robić- powiedziałam i wyprostowałam się, żeby wstać.

-Kim do cholery jest Sherlock?- uspokoił się już nieco, ale nadal uśmiechałam się z satysfakcją.

-Taka postać z mugolskiej książki- uśmiechnęłam się jeszcze szerzej. Uwielbiałam Sherlocka Holmesa już od małego. Podziwiałam go za jego umiejętności. Zawsze się od niego uczyłam.- I tak byś nie zdołał przeczytać. Twoje arystokrackie ego nie zniosłoby czytania książki napisanej przez mugola.

-Założymy się?- uniósł jedną brew.

-Dobra, umowa stoi, a o co?

-Jeszcze zobaczymy- powiedział tajemniczo a ja zadrżałam.

Przez chwile jechaliśmy w milczeniu kiedy znowu coś mnie zwaliło z nóg. Zobaczyłam płomiennorude włosy i się od razu uśmiechnęłam.

-Przepraszam Mionka- pisnęła i zerwała się na równe nogi po czym pomogła mi wstać.- Dlaczego nie zabrałaś mnie tutaj wcześniej? Musimy to powtórzyć!- zaśmiała się i przytuliła do mnie.

-Idź jeszcze trochę pojeździć, za chwilę tercja się kończy- powiedziałam do niej z uśmiechem.

-Tercja?

-Czas ci się kończy- powiedziałam wyjaśniająco, a ona nie mówiąc nic więcej śmignęła znikając mi z oczu.

-Widzę, że jej się podoba- powiedział Malfoy, a ja lekko podskoczyłam. Tak bardzo skupiłam się na przyjaciółce, że zapomniałam o tym dziwnym spotkaniu.

-Tak, chyba polubiła łyżwy. Cieszę się, że chociaż na razie jest szczęśliwa. Potem mam zamiar ją zabrać na taki musical. Jest o miłości, ale jest tak genialny, że musi go obejrzeć- uśmiechnęłam się na samo wspomnienie wczorajszego występu. Poszłam razem z moimi rodzicami, którzy wprost uwielbiali musicale. Ja nigdy nie byłam ich fanką ale tamten pokochałam.

-Mogę pójść z wami?

-Co?- zapytałam nieprzytomna. On z nami na musicalu w dodatku o miłości?

W tym momencie usłyszeliśmy sygnał świadczący o końcu tercji. Odszukałam Lunę i Ginny wzrokiem, które właśnie jechały w stronę wyjścia. Podjechałam do nich z uśmiechem. Po ubraniu się i wypiciu gorącej czekolady poszłyśmy do drzwi.

-Granger- usłyszałam za sobą, a moje serce przyspieszyło.

-Tak?

-Zajmij mi miejsce- uśmiechnął się łobuzersko po czym wyszedł z budynku i zniknął.

***

O godzinie osiemnastej zaczął się musical. Pomimo tego, że już wcześniej go widziałam, byłam bardzo uradowana, że mogę go zobaczyć jeszcze raz. Muzyka była idealna, tak samo jak taniec i gra aktorska. Jedyne co mi przeszkadzało była obecność Malfoya, który przybył pomimo tego, że myślałam, że go nie będzie. Dziewczyny nie skomentowały jego obecności. Ginny wiedziała wszystko o moich uczuciach ponieważ nigdy nie miałyśmy przed sobą tajemnic, a Luna i tak odnosiła się do wszystkich miło i nie zwróciła uwagi na to, że przysiadł się do nich jeden z najwredniejszych ślizgonów na tej ziemi.

Kiedy występ się skończył zeszliśmy na dół do szatni. Ginny wiele razy mi podziękowała za to, że spędziłam z nią czas. Po paru minutach przyszedł po nią pan Weasley, który wiedział o całym naszym wyjściu. Pożegnali się i wyszli.

-Idziemy?

-My?- zapytałam z niedowierzaniem słysząc to od Malfoya.

-Tak, my. Myślisz, że zostawię cię samą w środku nocy, żebyś samotnie łaziła po mieście?

-Ja tam nie wiem- powiedziałam cicho i ruszyłam do drzwi.

Przez większą część drogi się do siebie nie odzywaliśmy, ale żadnemu z nas to nie przeszkadzało. Cisza czasem może wyrazić więcej niż tysiąc słów. Każde z nas było pogrążone w swoich rozmyślaniach, Az w końcu doszliśmy pod mój dom.

-Dziękuję, że mnie odprowadziłeś, Malfoy- powiedziałam i lekko się do niego uśmiechnęłam. Szczerze mówiąc nie uśmiechała mi się samotna wycieczka po mieście.

-Po prostu Draco- powiedział cicho.

-Słucham?

-Mam na imię Draco- powiedział i dopiero wtedy do mnie dotarło o co mu chodzi. Moje serce zabiło mocniej, o ile to było w ogóle możliwe.

-Hermiona- opowiedziałam z szerokim uśmiechem.

Potem stała się rzecz niespodziewana. Zbliżył się do mnie i czule przytulił. Na początku byłam w szoku ale po otrząśnięciu się z niego, objęłam blondyna. W tym było coś magicznego. Nie umiałam tego określić. Byłam bardzo szczęśliwa a moje serce waliło tak mocno, że ślizgon musiał je już dawno usłyszeć.

-Jeśli przeczytam Sherlocka- szepnął mi do ucha.- To umówisz się ze mną na łyżwy- po czym oderwał się ode mnie i poszedł do domu. Obserwowałam go aż zniknął za jednym z małych beżowych domów.

Odwróciłam się do drzwi cała szczęśliwa. Przypomniała mi się piosenka początkowa z tego musicalu i zaczęłam ją nucić.

„Brzydka ona, brzydki on
Mała stacja, kiepski bar
A oni przytuleni, jakoś niezwykle tak
Jakby się miał utlenić nagle świat
I gdzieś w jeziorach źrenic
Światła na tysiąc par
W czterech słońcach żar”*

 
----------------------------------------
* "Brzydcy" Grażyna Łobaszewska- jest to piosenka, z której powodu mogę się rozpłakać. Zbyt wiele wspomnień się z nią wiąże. Z NIM... No nie ważne...

Jak zapewne sie domyśliliście, Miona to ja :/ Od razu ostrzegam, że w tej miniaturce nie będzie happy endu. Przykro mi :'(
Część drugą prawdopodobnie dodam w czwartek.
Jestem ciekawa Waszych opinii. Mam nadzieję, że jakoś Wam się podobało. Proszę o Wasze komentarze :3 To dla mnie bardzo ważne!

Pozdrawiam,
Hermiona :*